Ayrıntılara fazla odaklanmadan genel çerçeveye baktım hep. Ona göre yargıladım kendimi, yine ona göre ölçtüm başarı ya da başarısızlığımı. Şuan geçmişe bakınca hakikaten iyiki de öyle yapmışım dediğim bir olay bu cidden, her şeye o kadar da takılı kalmak yalnızca yıpratır. Mutsuzluk karşısında vermiş olduğum tepki takdir toplardı hep küçücük çevremden. Yılmazdım çünkü, gözüm karaydı, altı değil !
Ne ara bu kadar şey oldu ? Nefes alsam kokusunu hissedebilirim dediğim insanlar öleli seneler geçmiş. O yıllarda neler yaşadım, nasıl atlattım o büyük travmaları ? Tam olarak ne zaman alıştım yokluklarına ? Kendimden ve hayattan ümidi kestiğim anda her şey güzelleşmişti bir ara ...
Şuan yazmak iyi gelmiyor , birçok kötü şeyi anımsatıyor hatta. Pragmatist olmadım hiçbir zaman kaleme karşı, yazmak istediğimde yazdım hep,çıkarım olduğu için değil.
Bu iç çekişlerin acısı bir gün çıkacak, inanıyorum. Her şeye rağmen yaşamak kazanacak. Depresyon, eğer sanatçı değilsen işe yaramaz bir şeydir. O zaman benim kendimi bilip, şuan içinde bulunduğum kaotik hislerden bir an önce kurtulmam lazım...
Ali Karagöz
0 Yorumlar